تأثیر گروه درمانی شناختی- رفتاری بر اضطراب و افسردگی بیماران همودیالیزی در شهرستان کاشان

زمینه و هدف: دیالیز به عنوان یک روش درمانی در بیماران نارسایی کلیه، فرآیندی استرس زا است. این روش مشکلات روان شناختی و اجتماعی متعددی را در پی دارد، که می تواند زمینه ساز بروز اختلالات روانی در این بیماران باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر گروه درمانی شناختی- رفتاری بر اضطراب و افسردگی بیماران همودیالیزی در شهرستان کاشان صورت گرفت. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، شرکت کنندگان با رده سنی 45-18 سال، در دو گروه کنترل و آزمون قرار گرفتند. از پرسشنامه اضطراب و افسردگی بک (beck) به عنوان ابزار اندازه گیری علائم روان شناختی در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد، و گروه درمانی شناختی- رفتاری به عنوان مداخله در 12 هفته انجام گردید. اطلاعات با استفاده از آزمون های کای اسکوئر و تی تست تجزیه وتحلیل شدند. سطح معنی داری اختلاف ها 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه اختلاف دو گروه تجربی و شاهد از نظر مشخصات فردی به لحاظ آماری معنی دار نبود. قبل از مداخله، میانگین نمره اضطراب گروه تجربی 87/5±72/25 و گروه شاهد 56/7±22/25 و میانگین نمره افسردگی دو گروه به ترتیب 97/14±44/35 و 2/9±11/33 بود. اختلاف دو گروه در نمره اضطراب و افسردگی قبل از مداخله معنی دار نبود. بعد از مداخله، میانگین نمره اضطراب گروه تجربی 23/6±94/15 و گروه شاهد 04/10±05/28 (001/0p<)، میانگین نمره افسردگی گروه تجربی 32/13±27/22 و گروه شاهد 46/9±94/33 (01/0p<) بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد گروه درمانی شناختی- رفتاری به میزان قابل توجهی موجب کاهش اضطراب و افسردگی در بیماران دیالیزی می شود. بنابراین پیشنهاد می گردد علاوه بر تجویز داروها، مداخلات روان شناختی نیز برای این بیماران انجام شود.